گموز :

 گموز (انگومک) پسته Phythophthora sp.

یکی از بیماری هایی تاثیر گذار بر درختان پسته می باشد، این بیماری بیشتر در باغ هایی با بافت خاک سنگین یا نیم سنگین که رطوبت را به مدت بیشتری نگه می‌دارند مشاهده می شود. شیوع آبیاری در چنین باغاتی به صورت جوی پشته است و در باغ‌های آلوده رطوبت به طوقه درخت می‌رسد. عامل این بیماری قارچ های جنس Phythophthora می باشند.

علائم بیماری گموز به شرح زیر می باشد:

علائم بیماری گیاهی گموز پسته، روی طوقه و ریشه های درختان پسته بروز پیدا کرده و تا مدت زیادی بعد از ابتلای درخت به بیماری، باغدار متوجه وجود علائم بیماری نمی شود. علائم اصلی بیماری، ابتدا به صورت تراوش شیرابه در قسمت پایین تنه و طوقه، نزدیک سطح خاک دیده می شود. شیرابه به شکل قطرات ریز یا توده ای در اطراف طوقه و گاه تا ارتفاع ٣۰ سانتی متری تنه روی پوست درخت ظاهر می شود. این شیرابه در آغاز شفاف و عسلی رنگ بوده و به تدریج قهوه ای و تیره می شود.  

علایم این بیماری در قسمتهای هوایی درخت شامل:

سبز خشکی درختان

ریختن برگ های درختان در فصلی که ریزش برگ وجود ندارد.

ضعیف شدن درختان

سرخشکیدگی درختان

مبارزه:

این بیماری اگر در مراحل اولیه شناسایی و مبارزه شیمیایی و زراعی شروع شود، امکان بهبود و برگشت درختان وجود دارد، منتها اگر بیماری خیلی پیشرفت کرده باشد، کنترل بیماری بسیار مشکل و تا حدی غیر ممکن خواهد بود.

راهکار‌های زراعی مبارزه با گموز:

1. اولین عامل و شرایط مهم بروز گموز ماندگاری رطوبت در ناحیه طوقه است. لذا مهم‌ترین راهکار دور کردن طوقه درخت از محل آبیاری است به شکلی که به هیچ عنوان با طوقه درخت تماس نداشته باشد. وقتی رطوبت در محیط مدکور نباشد قطعا قارچ رشد نخواهد کرد.
2. 2)      طولانی کردن دور مدار آبیاری
3. سبک کردن خاک به جهت عدم ماندگاری رطوبت و جلوگیری از رشد قارچ، برای سبک کردن خاک می‌توان از کودهای دامی و گچ کشاورزی استفاده کرد.

مبارزه و کنترل سفیدک پودری خیار

– استفاده از ارقام مقاوم (معمولا ارقام زودرس کمتر توسط سفیدک پودری خسارت می بینند).
– رعایت اصول بهداشتی و کنترل دمای گلخانه
– حذف علف های هرز میزبان و بقایای گیاهی آلوده از اطراف گلخانه و مزرعه
– ایجاد تهویه مناسب در گلخانه و کاهش تراکم بوته در واحد سطح
– اجتناب از مصرف بیش از حد کود و آب
– استفاده از قارچکش های مناسب طبق جدول ذیل: